About
Als we naar kunst kijken, zien we meestal een resultaat. Niet de omwegen, niet wat werd overschilderd, weggeknipt, losgekrabd, uitgegomd.
In “Trust the Process” toont Ellen Vrijsen, kunstenaar en docent tekenen aan PXL-MAD, wat er naast het beeld gebeurde. Probeersels, variaties, worstelende kleuren zoemen rond haar doeken en tonen – open en eerlijk – waar het fout ging, en waar fout weer goed werd.
Eenoog waant zich koning in het land der blinden.
Maar wie zegt dat de blinden niks zien?
De figuren op de doeken van Ellen Vrijsen hebben vaak een uitgewiste, naar binnen gerichte blik. Maar twijfel er niet aan: ze hebben je gezien.
En ze weten waar het pijn doet. Ze duwen daar zachtjes op.
Het zijn mondaine figuren – ze kennen schoonheid vanbinnen en vanbuiten, de kokette sigaret viel net van tussen hun vingers, in hun gedachten waaien jachten en bruisen cocktailparty’s – òf het zijn personages die altijd al, voor altijd in jezelf wonen. Vertrouwd, alledaags bijzonder, ze kennen je geheimen.
In elk geval kunnen ze verdriet zien. Ook als het slechts vlekken zijn. Of misschien vooral als het slechts vlekken zijn. Vanuit het ongedefinieerde loeren de geenogige monsters in combinaties van rauw met verfijnd, detail met dramatiek, triest met troost. Ze weten wat waar is, maar hangen dat niet aan je neus.
Trust the Process is de start van een nieuwe fase in het werk van Ellen waarin steeds meer ruimte is voor abstractie. Kleuren opgeladen met gevoel, zacht vloeiende vormen of net in elkaar bijtende randen. De achtergrond wint aan betekenis. Onder- en bovenlagen strekken vingertoppen en scheren rakelings langs mekaar.
Tegelijkertijd rekte ze de mogelijkheden van het materiaal op. Ellen werkt bewust met acryl – verf die zich niet eindeloos laat mengen. Dat vraagt om meer risico. Een laag is een laag, maar wat voorbij is schemert wel door. De verf wordt gemixt met licht, laat door zich heen kijken.
Als je dichtbij komt, mis je een oog op je handpalm. Met wimpers die langs het doek kunnen strijken. Secuur langs de hongerige verfstreken. Aarzelend over verrassend fluo, spuitbus of loslopend houtskool. Een tikje trillend van spanning voor de happende weerhaakjes die elk moment door de bedrieglijke vrolijkheid kunnen prikken. Nog net de diepte peilend van lagen die voorbij zijn, die blind werden gemaakt. Het soort blind dat kan zien.
Sofie Gielis
2019